Κώστας Καββαθάς

ΕΝ ΛΕΥΚΩ

Peppermint

Δεν πάει καλά. Αν και είχα συμφωνήσει να μείνω 10 χρόνια στην ηλικία από τα 49 ως τα 50, αφού αυτή είναι η καλύτερη δεκαετία για τον άνδρα (η καλύτερη για τη γυναίκα είναι τα 39 με 40), η Ρυθμιστική Αρχή δεν τήρησε την υπόσχεσή της, με αποτέλεσμα να μεγαλώνω με ταχύτερους ρυθμούς απ’ ό,τι περίμενα. Όσοι έχουν περάσει τα 50 θα συμφωνήσουν ότι η επόμενη στάση είναι τα 49, όπου και παραμένουμε για 10-15 χρόνια, πιστεύοντας ότι ποτέ δε θα γεράσουμε. Τότε έρχεται η στιγμή που τα πράγματα δυσκολεύουν και με τρόμο (και χιούμορ, όσοι διαθέτουν) βλέπουμε πως η ημέρα που δε θα μπορούμε να κάνουμε ταρζανιές είναι πιο κοντά απ’ ό,τι νομίζαμε. Δε χρειάζεται να πω ότι αυτό αφορά ένα μικρό ποσοστό του πληθυσμού, αφού στην Ελλάδα λίγοι είναι οι άνδρες που κάνουν πράγματα με τα οποία «περνάνε απέναντι». Με δυσκολία ψάχνω να βρω οδηγούς αγώνων, ορειβάτες, σκιέρ, πιλότους, αυτοδύτες, ιστιοπλόους ανοιχτής θάλασσας, άνδρες (και γυναίκες) που τολμούν να διακινδυνεύσουν. Αυτό συμβαίνει, επειδή τα σπορ που απαιτούν γνώσεις, πειθαρχία και αυτοσυγκέντρωση θεωρούνται επικίνδυνα από τους γονείς και άχρηστα από το κράτος. Οι ελάχιστοι άνδρες και οι ακόμα λιγότερες γυναίκες που ασχολούνται με αυτά χαρακτηρίζονται «τρελοί». Στο τέλος μένουν μόνοι με τις αναμνήσεις και τους λιγοστούς φίλους που απέκτησαν μεγαλώνοντας (και πεθαίνοντας) ευγενικά. Ένας από αυτούς είναι ο γράφων, που βλέπει ότι πλησιάζει η στιγμή που, σαν τους ελέφαντες, θα πρέπει να αφήσει το κοπάδι και να βρει το χώρο όπου θα συναντήσει την Αρχή! Η στιγμή δεν είναι τ ό σ ο κοντά, αλλά έχει πλάκα να το σκέφτεσαι.
Συνήθως τα σημάδια εμφανίζονται πρώτα στο hardware και μετά στο λογισμικό. Ο λάθος τρόπος εργασίας (δικό μου λάθος), τα προβλήματα που εμφανίζονται σε ηλικία κατά την οποία θα έπρεπε να ξεκουράζεσαι, οι αλλαγές, οι ατυχείς επιλογές που έκανες, οι ώρες που απαιτούνται για να γράψεις και η έλλειψη άσκησης σε κάνουν να αισθάνεσαι (συνεχώς) εξαντλημένος. Ο οργανισμός δεν είναι σε θέση να αμυνθεί, με αποτέλεσμα να αρρωσταίνεις (με γρίπη) δύο φορές το μήνα.
Αν ανήκετε στην ίδια ομάδα, μην ακολουθείτε το παράδειγμα. Προσπαθήστε να μείνετε στην δεκαετία των 49 με 50, τουλάχιστον μέχρι τα 60, για να μην πω μέχρι τα... 70, γιατί, αν παραιτηθείτε, υπάρχει κίνδυνος να σας... στρίψει! Το έχω δει σε οδηγούς αγώνων που σταμάτησαν να τρέχουν. Έγιναν αλκοολικοί, τρόφιμοι καφενείων, ναρκομανείς ή, το χειρότερο, περνάνε το 24ωρο βλέποντας... τηλεόραση. Τελευταία σκέπτομαι ποια θα είναι η δική μου κατάληξη, μια και τίποτα απ’ τα προηγούμενα δε με συγκινεί. Ίσως πάω στη Βολιβία ή στο Περού. Μπορεί στην Αργεντινή, ίσως στη Ροδόπη. Σίγουρα όχι στο Κολωνάκι.
Πάντως, η ώρα που δε θα μπορώ να κάνω όσα έκανα πλησιάζει και καμία συμφωνία με την ουράνια ή τη χθόνια Αρχή δεν μπορεί να αντιστρέψει την πορεία προς το τέλος. Μη ρωτήσετε ποιο είναι, γιατί σας έχω πει ότι ο θάνατος είναι ένα λάθος και πως σύντομα θα μπορούμε να ζούμε όσο επιθυμούμε.
¶σχημα άρχισα το πρώτο σημείωμα της χρονιάς, αλλά τι περιμένετε από κάποιον που έγραψε το πρώτο το 1970; Σε αντίθεση με άλλους, οι αναβαθμίσεις μου γίνονται στη διάρκεια του περάσματος από τη μια στην άλλη εποχή. Η πρώτη έγινε ήδη από το δημοτικό και στην πρώτη τάξη του γυμνασίου, με τις εξερευνήσεις μας στις συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά. Αναβάθμιση είναι αυτή; Αντί να κάθονται σπίτι, γυρίζουν συνοικίες ανακαλύπτοντας παλιά αυτοκίνητα, μοτοσικλέτες του B΄ Π.Π., ακόμα και αεροπλάνα. Και καλά αυτά... Ήταν δουλειές της ειρήνης. Τα άλλα που έκαναν; Να αφαιρούν τη γόμωση από σφαίρες και οβίδες! Εκεί να δείτε πώς γίνονταν πυροτεχνουργοί, κατασκευαστές αραβίδων, ακόμα και χειριστές όλμων! Στο γυμνάσιο αποβλήθηκα από πέντε σχολεία. Τέλειωσα το 2ο Αθηνών, πήγα στην Αγγλία να σπουδάσω Μηχανικός, έκανα τέσσερα χρόνια, δεν τελείωσα. Με έκοβαν στη χημεία. Σκέπτομαι πως, αν σήμερα με στήσουν στο απόσπασμα και πουν ή μαθαίνεις (χημεία) ή πυροβολούμε, θα διαλέξω το δεύτερο. Αυτή ήταν η δεύτερη, για να ακολουθήσει η τρίτη και σημαντική. Η γνωριμία με τους δασκάλους στις εφημερίδες και στα περιοδικά όπου δούλεψα. Δίδαξαν ότι η Δημοσιογραφία είναι λειτούργημα κι έδειξαν το δρόμο προς την αξιοπρέπεια. Σε συνδυασμό με τους εκπαιδευτές στην αεροπορία, ετοίμασαν την τέταρτη, που έγινε με την έκδοση του περιοδικού που κρατάτε στα χέρια σας αλλά και των άλλων (κάπου... 20) τίτλων που βγήκαν στα 37 χρόνια των Τεχνικών Εκδόσεων. «Ήχος & Hi-Fi», «Αναλόγιο», «Σκάφος & Θάλασσα», «Ταξιδεύοντας», «Ηλεκτρονικός Υπολογιστής» (το 1986!), RAM (το 1987). Και βιβλία. «Τα Ηπειρώτικα Γεφύρια», «Ο Ηπειρώτης και το Γεφύρι» του Σπύρου Μαντά, το «Κάστρο Ηλιόκαστρο» του Ράλλη Κοψίδη, «Tα Χάρτινα Όνειρα των Παιδικών μας Xρόνων» του Nίκου Zωιόπουλου και άλλα, που τα έφαγε η μαρμάγκα, αφού κανείς δε σε υπολογίζει, αν δεν είσαι προσκυνημένος, εραστής του μεγάλου, αν δε λειτουργείς σύμφωνα με τις υποδείξεις. Δε θα ξεχάσω την απάντηση που πήραμε απ’ το Υπουργείο Πολιτισμού (επί Μελίνας), όταν ζητήσαμε να αγοράσει 100 «Γεφύρια» για τις σχολικές βιβλιοθήκες. «Δυστυχώς, δεν υπάρχουν κονδύλια» είπαν. Ορκίστηκα «ποτέ πια»...
Και φτάσαμε στην έκδοση 5.0, που ξεκίνησε το 2001, με την εισαγωγή της εταιρείας μας στο ΧΑΑ και τα δυσάρεστα που ακολούθησαν. Το λογισμικό δέχτηκε επιθέσεις από ιούς που, παρά την ύπαρξη antivirus (από δάσκαλους και γονείς), δεν κατάφερα να ελέγξω. Απ’ ό,τι προβλέπω, η 5.1 θα είναι η προτελευταία, γιατί τι άλλο να κάνω εδώ που έφτασα; Κάθε πρωί πηγαίνω στο κτίριο όπου στεγάζεται η εταιρεία μας. Θαυμάζω τη μεταμοντέρνα αρχιτεκτονική του, έτσι που στέκει επιβλητικά δίπλα στο κτίριο των Εκδόσεων Λυμπέρη. Είναι σαν να μπαίνω σε σκηνικό ταινίας του Φριτς Λανγκ. Περιμένω να έλθει ένα ΑΤΙΑ να με πάει στην Ευρώπη, το δορυφόρο του Δία. Μπαίνω στα γραφεία. Ωραία και σύγχρονα, δουλειά του γραφείου του αρχιτέκτονα Γιώργου Παπακώστα. Τα κατασκεύασε σε χρόνο dt (σε 65 μέρες, με Αύγουστο μέσα) ο Γιώργος Ράδος.
Τι θέλω να πω; Ότι αυτά που θέλω να πω δε γράφονται στο «Εν Λευκώ», αλλά υπονοούνται. Οι μέρες περνούν σαν ώρες. Τα 24ωρα δεν αρκούν για τα βασικά. Έτσι που τα κατάφερα, είμαι συνεχώς «με την ψυχή στα δόντια», την πίεση στο 17, τα πόδια μου να μη με κρατάνε απ’ την κούραση. Ο καιρός περνάει γράφοντας για τους 4Τ, την εφημερίδα «ΠPΩTO ΘΕΜΑ» και, τελευταία, το «STATUS» αλλά, κυρίως, με συσκέψεις για την οργάνωση των νέων «project» που σύντομα θα δείτε στα περίπτερα και αλλού.
Το άμεσο μέλλον; Από παράξενο έως αστείο. Κρίμα που, ύστερα από έναν αγώνα 40 ετών, τα πράγματα έφτασαν σε αυτό το σημείο, αλλά κανείς άλλος δεν είναι υπεύθυνος παρά ο γράφων.

Μετά 20 έτη (Ι)
Αν κάτι με συγκινεί, εκτός από την οδήγηση ενός καλού αυτοκινήτου, που γίνεται όλο και σπανιότερη, όχι γιατί δεν υπάρχουν αυτοκίνητα, αλλά γιατί ο τρόπος που ζω δεν επιτρέπει, είναι να πετάω ανεμόπτερα, αεροπλάνα και ελικόπτερα ή, σπανιότερα, να ανασύρω παλαιά αρχεία (σε FORTRAN, DOS ή MacWrite) και να διαβάζω όσα έγιναν. Σιγά σιγά, συνειδητοποιώ ότι, για περισσότερα από 35 χρόνια, έκανα από... 50 έως 56 ταξίδια το χρόνο για να δοκιμάσω νέα μοντέλα, να μιλήσω με τους σχεδιαστές και τους μηχανικούς της αυτοκινητοβιομηχανίας και να γράψω ένας Θεός ξέρει πόσες χιλιάδες άρθρα σε περιοδικά κι εφημερίδες. Οι εμπειρίες είναι τόσο πολλές και δυνατές, ώστε αδυνατώ να τις βάλω στη σειρά! Ποια να βάλω πρώτη; Την οδήγηση, για πρώτη φορά, μονοθεσίου της F1, τα αυτοκίνητα του Group B, τις αποκλειστικότητες, τα ξενύχτια για να βγουν στο περίπτερο οι 4ΤΡΟΧΟΙ και τα άλλα μας περιοδικά; Όλα αποτέλεσμα των δικών μας ενδιαφερόντων και όχι, όπως ίσως έπρεπε, για να «πάρουμε διαφήμιση» από την αγορά. Δύσκολα μπορώ να συνειδητοποιήσω πόσες χιλιάδες πράγματα έγιναν σε 40 χρόνια (36 4Τ και 3 Auto Express), γι’ αυτό κάνω κάτι άλλο.
Κάθε φορά που τολμάω να αναφερθώ στο παρελθόν, βροχή καταφτάνουν τα e-mail που λένε «φτάνει πια με τις αναμνήσεις». Όμως, καλά μου παιδιά, ένας άνθρωπος σαν κι εμένα μόνο αναμνήσεις μπορεί να έχει, αφού οι προσπάθειες να σπάσει την Πύλη του Χρόνου (περνώντας μέσα από μια... μαύρη τρύπα) απέτυχαν!
Έχουν αξία οι αναμνήσεις; Βοηθάνε να αντιμετωπίσεις το μέλλον; Πιστεύω πως ναι. Καμιά φορά, μάλιστα, η τύχη παίζει περίεργα παιχνίδια, σαν αυτό της Καλαμάτας.
Τι έγινε εκεί; Κάτι που συμβαίνει μόνο σε ταινίες.
Η Πολεμική Αεροπορία κάλεσε τους δημοσιογράφους που καλύπτουν το Υπουργείο Αμύνης για να πετάξουν τα νέα (και παλιά) εκπαιδευτικά αεροπλάνα της και, βέβαια, να δουν πως οι Ίκαροι γίνονται πολεμιστές. Πήγα κι εγώ και η Πύλη του Χρόνου άνοιξε αφού πέταξα σε ένα γέρικο Τ2 με τον Κωνσταντίνο Πέτρουλα, τον άνθρωπο με τον οποίο, πριν από 20 ολόκληρα χρόνια, είχα πετάξει με F4 Phantom! Δείτε μας στις φωτογραφίες. Τότε ωραίοι και σχετικά αδύνατοι, σήμερα μεγάλοι και παχουλοί, αλλά, Θεέ μου, γεμάτοι ενθουσιασμό που θα πετούσαμε πάλι μαζί. Εκείνος με περισσότερες από 4.000 ώρες σε μαχητικά και εκπαιδευτικά, εγώ με κάπου 700 σε κάθε λογής πετομηχανή (σταμάτησα να μετράω, μια και αποκλείεται να προσληφθώ στην Ολυμπιακή ή την Aegean).
Έβαλα τη φόρμα, από πάνω τη δική μου -πλέον- anti-g, έγινε ένας χαμός να βρούμε torso που να μου κάνει, έτσι που χόντρυνα, στο τέλος βρέθηκε και μπήκα στο Τ2, για να πετάξω γύρω και πάνω από τους νεότερους συνάδελφους να τραβήξω φωτογραφίες και βίντεο. Μαζί κι ένας παλιός συνεργάτης, ο Κώστας Λακαφώσης, που λέει ότι ξυπνάει χαράματα, αν πρόκειται γι’ αεροπλάνο, αλλά δεν το κάνει με τίποτα για αυτοκίνητο, ακόμα και για Ferrari F1!
Πετάξαμε 50 λεπτά και δεν κάναμε τίποτα δραματικό - δεν υπήρχε λόγος να κάνουμε, μόνο να θυμηθούμε τα παλιά και να συγκινηθούμε.
Το πρόβλημα, λένε, με τους σημερινούς νέους είναι ότι «δε διαβάζουν», αλλά περνάνε την ημέρα τους πίσω από την οθόνη, παίζοντας παιχνίδια. Το πρόβλημα είναι ότι οι προγραμματιστές τους είναι κατά κανόνα προϊόντα των χειρότερων πλευρών της δυτικής κοινωνίας, αντίγραφα των κλώνων στους οποίους απευθύνονται.
Σας κούρασα; Βαρεθήκατε; Θέλετε κάτι πιο «ζωντανό»;
Δε θα σας απογοητεύσω.
Την Πέμπτη, 14, πήγα στην Καλαμάτα και πέταξα με ένα ακόμα πολεμικό αεροπλάνο, το Τ6 Texan, στο οποίο η Π.Α. εκπαιδεύει τους χειριστές της. Διοικητής στη Μοίρα ο Κώστας Πέτρουλας, με τον οποίο είχαμε κάνει μια από τις ωραιότερες πτήσεις της ζωής μου με ένα F4 Phantom στην Ανδραβίδα το 1986. Μετά 20 έτη, λοιπόν, πετάξαμε πάλι μαζί και, αν αυτό δεν ενδιαφέρει κανέναν στην Ελλάδα, το κατανοώ, γιατί καμία αξία δεν έχουν οι αναμνήσεις και οι εμπειρίες ενός παλαιού σαν εμένα.

Μετά 20 έτη (ΙΙ)
Έχει ο καιρός γυρίσματα, λοιπόν, και πάλι, ύστερα από 20 χρόνια, είμαι εκδότης των περιοδικών της IT Publications των Εκδόσεων Λυμπέρη. Όπως ίσως θυμούνται οι παλαιότεροι, το RAM βγήκε το 1987 από εμένα και ΚΑΝΕΝΑΝ άλλο και είναι ένα ωραίο παιχνίδι της μοίρας που αναλαμβάνω, με τον ικανό Γιώργο Ροπόδη και τους συνεργάτες της ΙΤ, τα περιοδικά πληροφορικής (PCWorld, Computer Active, Channel Partner) των Εκδόσεων Λυμπέρη. Παρακολουθήστε και αυτήν μας την προσπάθεια, γιατί τα περιοδικά τίθενται υπό την αιγίδα των Τεχνικών Εκδόσεων, κάτι που επίσης επιφυλάσσει εκπλήξεις.
Έχω πολλά να σας πω, αλλά τα αφήνω για το επόμενο τεύχος.
Να είσαστε όλοι καλά, ιδιαίτερα εσείς που, όταν με συναντάτε, λέτε πως ό,τι κάνατε στη ζωή το οφείλετε στους 4Τ και στα διαβάσματά τους. Πρέπει να σας πω (πάλι) πως ό,τι έκανα κι εγώ στη δική μου ζωή το οφείλω στα όσα διάβαζα σε κάποια άλλα περιοδικά και βιβλία που επίσης θα αναφέρω το 2007._ Κ. Κ.

Νέα απ’ την ΙΤ

Απελευθέρωση τηλεπικοινωνιών
Αν και η απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών αποτελεί πραγματικότητα για περισσότερα από πέντε χρόνια, μέχρι τώρα δεν ήταν πλήρης. Ο λόγος ήταν ότι, με εξαίρεση ελάχιστες περιοχές, και πάλι ήσασταν υποχρεωμένοι να πληρώνετε το πάγιο του ΟΤΕ (περί τα 15 ευρώ το μήνα), μειώνοντας, έτσι, σημαντικά τα οικονομικά οφέλη της όλης μετάβασης. Όλο αυτό το διάστημα, οι εναλλακτικοί παροχείς θα μπορούσαμε να πούμε ότι κάθισαν με... σταυρωμένα χέρια, ωστόσο τα πράγματα αλλάζουν, αφού όλο και περισσότεροι επενδύουν στα δικά τους ιδιόκτητα δίκτυα, παρακάμπτοντας με αυτόν τον τρόπο τον ΟΤΕ.

Το αύριο του Web
Η αμφίδρομη επικοινωνία θα είναι το στοιχείο που θα χαρακτηρίζει το Internet του αύριο. Νέες τεχνολογίες και πρωτοποριακές εφαρμογές θα μας επιτρέπουν να έχουμε γρήγορες και αξιόπιστες συνδέσεις, οπουδήποτε βρισκόμαστε και να δουλεύουμε με τους συνεργάτες μας, σαν να είμαστε στο γραφείο. Οι άνθρωποι θα κερδίζουν δύναμη on line πια «ανεβάζοντας» τις ιστορίες τους, παρά απλά διαβάζοντας ξερές ειδήσεις. Επιπλέον, οι νέες μηχανές αναζήτησης θα παρέχουν ακριβώς αυτό που αναζητάμε και χρειαζόμαστε. ¶λλωστε, όταν ψάχνουμε πληροφορίες για τα αυτοκίνητα της Jaguar, δε θέλουμε να δούμε πληροφορίες για τα -κατά τα άλλα, συμπαθή- αιλουροειδή.

COMPUTER ACTIVE
Οι σκέψεις σας στο Internet
Το blogging είναι η νέα τάση που επικρατεί εδώ και μερικά χρόνια στον κυβερνοχώρο. Πρόκειται, ουσιαστικά, για μια μόδα που ξεκίνησε πριν από τρία, τέσσερα χρόνια και σήμερα βρίσκεται στο απόγειό της. Τα blogs είναι πολύ απλοϊκά σε εμφάνιση sites, τα οποία εμπεριέχουν κείμενο αλλά και φωτογραφίες. Σε αντίθεση με τα forums, την οργάνωση αλλά και το περιεχόμενο ενός blog αναλαμβάνει αποκλειστικά ο κάτοχός του. Οι επισκέπτες περιορίζονται στο να διαβάζουν τα κείμενα που δημοσιεύονται εκεί, ενώ μπορούν συνήθως να αφήσουν ένα ή περισσότερα σχόλια για κάποιο από τα κείμενα. Μπορείτε, για παράδειγμα, εσείς, ως ο ιδιοκτήτης ενός blog, να δημοσιεύσετε ένα άρθρο σας για ένα από τα θέματα της επικαιρότητας και να ζητήσετε στη συνέχεια από τους επισκέπτες να σας πουν την άποψή τους με τα σχόλια που θα «αφήσουν».

Δημιουργήστε ένα ασύρματο δίκτυο
Με απλά λόγια, η ασύρματη δικτύωση αφορά τη ρύθμιση ενός ή περισσότερων υπολογιστών, ώστε να επικοινωνούν με συσκευές όπως οι εκτυπωτές και να συνδέονται στο Internet χωρίς καλώδια. Σημαίνει, επίσης, πως πολλοί χρήστες μπορούν να μοιράζονται αρχεία, φακέλους ή ακόμα και μια σύνδεση στο Internet, χωρίς να απαιτείται η παρουσία καλωδίων. Παρόλο, όμως, που ένα ασύρματο δίκτυο είναι «τακτικό», η ίδια η δικτυακή σύνδεση δεν είναι, καθώς κατακλύζεται από ακρωνύμια, συντομογραφίες και ορολογία που θα πονοκεφαλιάσουν και τον πιο έμπειρο χρήστη. Δεν είναι τυχαίο που τόσο πολλοί χρήστες προσπαθούν να αποφύγουν με κάθε τρόπο την ασύρματη δικτύωση. Στο Computer Active εξηγούμε όλα τα ασύρματα πρωτόκολλα και δείχνουμε τι ακριβώς απαιτείται για να στήσετε ένα ασύρματο δίκτυο στο σπίτι ή το γραφείο.